Bu yazı Uluslararası Kriz Grubu CEO’su Comfort Ero tarafından kaleme alınmış ve 1 Nisan 2024 tarihinde Foreign Affairs dergisinde ”The Trouble with ‘The Global South’: What the West Gets Wrong About the Rest” başlığıyla yayınlanmıştır. 

Çok yakın bir zamana kadar, Washington ve diğer Batı başkentlerindeki politika yapıcılar, dünyanın geri kalanının kendi görüşlerinden farklı görüşlere sahip olabileceği ihtimaline pek fazla açık bir şekilde düşünmüyorlardı. Bazı istisnalar vardı: Batı’nın “iyi ortaklar” olarak gördüğü hükümetler – başka bir deyişle, ABD ve Batı’nın güvenlik veya ekonomik çıkarlarını ilerletmeye istekli olanlar – Batı değerlerine uygun bir şekilde yönetilmeseler bile Batı desteğinden yararlanmaya devam etti.

Ancak Soğuk Savaş sona erdikten sonra, çoğu Batılı politika yapıcı, gelişmekte olan ülkelerin zamanla Batı’nın demokrasi ve küreselleşme yaklaşımını benimseyeceğini bekliyordu. Batılı liderlerin çoğu, Batı dışındaki devletlerin kendi normlarından rahatsız olabileceğinden veya uluslararası güç dağılımını sömürge geçmişinin haksız bir kalıntısı olarak algılayabileceğinden endişeleniyor gibi görünmüyordu.

Bu tür görüşleri dile getiren liderler, örneğin Venezuela’nın Hugo Chávez’i, dönemin gerisinde kalmış fikirlere sahip tuhaflar olarak görmezden gelindi. Buna karşın, günümüzde birçok Batılı politika tartışması, kendi özgün görünümüne sahip bir Küresel Güney‘in var olduğunu kabul edilen bir gerçek olarak ele alıyor. Bu ifade, neredeyse kaçınılmaz bir kısayol haline geldi – ben ve meslektaşlarım da, lideri olduğum Uluslararası Kriz Grubu’nda kullanıyoruz. Ve gerçekten de, Hindistan’dan Narendra Modi ve Barbados’tan Mia Mottley gibi Batı dışındaki liderler, iklim finansmanı ve uluslararası kurumların rolü gibi konularda hala oldukça belirsiz bir kolektif Küresel Güney’in önceliklerini dile getirmeye başladı.

Ukrayna’daki Rus saldırganlığını cezalandırmak için ciddi adımlar atmaktan kaçınan birçok gelişmekte olan ülkenin hayal kırıklığına uğraması üzerine, ABD ve Avrupa yetkilileri bu devletler grubunun endişelerine yeni bir dudak bükücülüğü ödemesi yapmaya başladı. Bu dünyanın geri kalanının çıkarlarının kabul edilmesi memnuniyet verici bir gelişme olsa da, bu kabul, kavramsal olarak zorlu bir terim olan Küresel Güney’e özgü bir anlayışla bağlantılıdır. Küresel Güney’in kesin bir tanımı yoktur, ancak genellikle Afrika, Asya ve Latin Amerika’daki ülkelerin çoğuna atıfta bulunmak için kullanılır.

Bu, G-20’nin güçlü üyeleri olan Brezilya ve Endonezya gibi ülkeleri, Sierra Leone ve Timor-Leste gibi dünyanın en az gelişmiş ülkeleriyle bir araya getirir. Bu ülkeler, uluslararası sistemde güç dengesini değiştirme gibi bazı ortak tarihi deneyimleri ve gelecekteki hedefleri paylaşır. Küresel Güney’in üyeleri olarak kabul edilen ülkelerden politikacılar ve yetkililerle yaptığım görüşmelerde, bu birimin ne kadar tutarlı bir birim olduğu konusunda çeşitli görüşlerle karşılaştım. Bazıları terimi kabul ederken, bazıları etmiyor. Çünkü bu ülkelerin aynı zamanda büyük ölçüde farklılaşan çıkarları, değerleri ve perspektifleri de olabilir.

Batı’daki politika yapıcılar, terimin kapsadığı çeşitliliği gözden kaçırma tehlikesiyle karşı karşıya. Küresel Güney’i az ya da çok uyumlu bir koalisyon olarak gördüklerinde, ülkelerin bireysel kaygılarını basitleştirmek ya da göz ardı etmekle sonuçlanabilirler. Batılı olmayan meslektaşlarıyla daha iyi ilişkiler geliştirmek isteyen Batılı yetkililer, Brezilya ve Hindistan gibi sözde önde gelen Küresel Güney devletlerini kazanmaya odaklanma cazibesine kapılabilirler. Varsayımları açıktır: Brasilia veya Yeni Delhi ile bağları güçlendirin, gerisi gelecektir. Biden yönetimi ve müttefikleri, geçen yıl Hindistan’da yapılan G-20 zirvesinin en azından kısmen bu nedenle başarılı olması için çok büyük yatırımlar yaptı.

Batılı olmayan devletlerden oluşan dar bir kadroya aşırı derecede odaklanan bir politika yetersizdir. Gelişmekte olan ülkeler arasındaki gerilimleri ve birçoğunda siyaseti şekillendiren borç, iklim değişikliği, demografik güçler ve iç şiddet gibi benzersiz baskıları gizleyebilir. Bunu yaparken böyle bir politika, küçük ve orta ölçekli devletlerin bireysel çıkarlarına hitap ederek onlarla daha iyi ilişkiler kurma fırsatlarını da perdeleyebilir. “Küresel Güney” terimi zorlayıcı ama yanıltıcı bir basitlik sunabilir (tıpkı muadili “Batı” gibi). Ancak Asya, Afrika ve Latin Amerika’daki ülkeleri jeopolitik bir blok olarak ele almak, karşılaştıkları sorunların çözümüne yardımcı olmayacağı gibi, ABD ve ortaklarına aradıkları etkiyi de sağlamayacak.

KÜRESEL GÜNEY ADINA KİM KONUŞUYOR?

Burada tanımlandığı gibi, Küresel Güney ülkelerinin bazı ortak nedenleri ve koordine etme teşvikleri olduğu doğrudur. Bu devletlerin çoğu sömürgeciliğe (ve bazı durumlarda ABD müdahalelerine) karşı savaştı ve Soğuk Savaş sırasında gelişmekte olan ülkeleri bir araya getiren koalisyonlar olan Bağlantısızlar Hareketi ve 77’ler Grubu’nda işbirliği yaptı. Her ikisi de Birleşmiş Milletler’de resmi bloklar olarak varlığını sürdürüyor. Günümüzde birçok çok taraflı ortamda, Batılı olmayan devletler genellikle ABD ve müttefikleriyle tek başına müzakere etmek yerine ekip olarak müzakere etmeyi tercih ediyor. Bu koordinasyon, sıklıkla kendi çıkarlarına aykırı işleyen uluslararası düzenden rahatsız olan ülkeler arasındaki yakınlığı artırıyor.

Son küresel olaylar bu ülkelerle Batı arasındaki ayrılıkları daha da belirgin hale getirdi. Batılı olmayan birçok hükümet, Rusya’nın Ukrayna’yı işgalinin ardından taraf olmayı reddettiğinde, bazı Batılı liderler, çifte standart iddialarını, özellikle de yalnızca bir Avrupa ulusuna saldırıldığında ilkeli duruş sergiledikleri algısını ele almanın gerekliliğini kabul etti. Sonuçta BM Genel Kurulu Ukrayna ile güçlü bir dayanışma gösterisi ancak genellikle Küresel Güney’in parçası olarak kabul edilen büyük bir devlet bloğunun desteğiyle gerçekleştirebilirdi. Ancak Batılı hükümetler bu dersi Rusya-Ukrayna savaşının ötesine uygulamaya çalışmadılar. Gazze’deki savaş, Batılı liderlerin ikiyüzlülük suçlamalarıyla yüzleşmenin önemini gerçekten kavrayıp kavramadıklarına dair bir sonraki testi oluşturduysa, bu liderler başarısız olmuş gibi görünüyor. Afrika, Asya ve Latin Amerika’daki yetkililer ve vatandaşlar, ABD ve onun Avrupa’daki bazı müttefiklerinin İsrail’in Gazze’yi toptan yok etmesine yeşil ışık yaktığına inanıyor. Çifte standart algısı her zamankinden daha güçlü.

Ancak görünümdeki benzerlikler, genellikle Küresel Güney’e ait olduğu varsayılan ülkelerin bir bütün olarak hareket ettiği anlamına gelmiyor. Batılı olmayan liderler, devletlerinin kendi çıkarlarını gözetme arzuları açısından Batılı meslektaşlarından farklı değiller ve hepsi ülkelerini geniş tabanlı bir grubun üyeleri olarak görmüyor. Örneğin Birleşmiş Milletler’deki son eylemlerini ele alalım. Genel Kurul’da kalkınma politikası üzerine yapılan tartışmalarda, Küba ve Pakistan liderliğindeki katı görüşlü G-77 üyelerinden oluşan küçük bir kurul, ABD ve Avrupa Birliği ile uluslararası mali sisteme yönelik reformların müzakere edilmesi konusunda agresif bir yaklaşım konusunda ısrar ediyor. Ve grup Batı’yı geçmişteki yardım vaatlerini yerine getiremediği için kınıyor. Rusya, bu kurultayla koordineli olarak, 2023’teki BM Sürdürülebilir Kalkınma Hedefleri tartışmalarını ABD yaptırımlarının küresel ekonomik etkisini eleştirmek için bir platform olarak kullandı. Ancak özel toplantılarda diğer birçok G-77 üyesi bu keskin diplomasiden duydukları rahatsızlığı dile getirerek, bunun Washington ve Brüksel ile borç yüklerini azaltmak için ortak zemin bulma çabalarını sekteye uğrattığını ileri sürdü.

Varsayılan küresel Güney içindeki bölünmeler ekonomik sorunların ötesine uzanıyor. Örneğin liberal hükümetlerin önderlik ettiği bazı Latin Amerika ülkeleri, BM’de toplumsal cinsiyet meseleleri ve LGBTQ hakları konusunda ilerici gündemleri teşvik etmek istiyor ancak Müslüman çoğunluğa sahip birçok devlet de dahil olmak üzere daha muhafazakar G-77 üyelerinin muhalefetiyle karşılaşıyorlar. Brezilya ve Hindistan uzun zamandır Güvenlik Konseyi’nde daimi sandalye peşinde koşuyor ancak Arjantin ve Pakistan gibi bölgesel rakipler onları engellemeyi amaçlıyor. Her ne kadar Batılı olmayan diplomatların bir arada kalmak için pratik nedenleri olsa da, daha büyük güçleri temsil edenler, kendilerine uygun olduğunda ulusal konumlarını grup dayanışmasının önüne koyuyorlar.

Pek çok kişi BM’de veya başka bir yerde Küresel Güney adına konuştuğunu iddia etse de hiçbir ülke tek başına bu görevi üstlenemez. Geçen yıl Brezilya, Çin ve Hindistan kendilerini grubun en etkili liderleri olarak sunmak için çabaladılar. Her üç ülke de çekirdek üyeleri arasında Rusya ve Güney Afrika’nın da bulunduğu BRICS‘in kurucu üyeleridir. Hindistan’ın 2023 G-20 başkanlığı sırasında Modi, “Küresel Güney’den gelen yol arkadaşlarımızı” temsil etme sözü verdi ve Afrika Birliği’nin kalıcı bir sandalye kazanmasına yardımcı oldu. Bu arada Çin, BRICS’i genişletmeye odaklandı ve Mısır, Etiyopya, İran, Suudi Arabistan ve Birleşik Arap Emirlikleri’ne katılım davetlerini göndermek için başarılı bir girişimde bulundu. (Arjantin davetini reddetti.) Brezilya, Başkan Luiz Inácio Lula da Silva’nın (Lula olarak bilinir) sunduğu vizyonu ilerletmek için bu yıl G-20 başkanı olma ve 2025’teki COP30 iklim zirvesine ev sahipliği yapma rolünü kullanmayı planlıyor. Küresel Güney ülkelerinin bugün olduğundan daha fazla etkiye sahip olacağı “çok kutuplu, adil ve kapsayıcı bir düzen”.

Ancak bu güçler gelişmekte olan ülkelere liderlik etmek için yarışırken bile, son dönemdeki bazı dış politika tercihleri, diğer ilişkilere öncelik verdiklerini gösteriyor. Çin, iki gücün 2022’de “sınırsız ortaklık” ilan etmesinden bu yana Rusya ile bağlarını sessizce güçlendiriyor. Hindistan, Rusya ile ticaretini artırdı ve Dörtlü’nün bir parçası olarak ABD ve ABD müttefiklerine daha da yakınlaştı. (Dörtlü Güvenlik Diyaloğu), Avustralya ve Japonya’yı da içeren bir deniz güvenliği forumu. Modi hükümeti Ekim ayında da Gazze’de derhal ateşkes çağrısında bulunan Genel Kurul kararını imzalamayı reddederek BM’deki Bağlantısızlar Hareketi üyelerinin çoğunluğuyla bağlarını koparmıştı. Her ne kadar Yeni Delhi Aralık ayında bir sonraki kararı desteklese de, Ekim ayındaki oylama Hindistan’ın İsrail ile son yıllarda derinleşen bağlarına tanıklık etti.

Bu arada Lula, İsrail-Hamas savaşı konusunda Batılı olmayan diğer liderlerden daha sert bir duruş sergiledi ve İsrail’in Gazze’deki saldırısını Holokost’la karşılaştırdı; bu yorumlar Brezilya Devlet Başkanı’nın Şubat ayında İsrail’de istenmeyen kişi ilan edilmesine neden oldu. Ancak Brezilya aynı zamanda dünyanın büyük güçlerinin gözüne girmeye çalışıyor; Çin, Rusya ve ABD arasındaki sürtüşmeleri ustalıkla yöneterek üçüyle de bağlarını güçlendiriyor. Özellikle Brezilya, Çin ve Hindistan için, Küresel Güney’in liderliğini iddia etmek, küresel diplomatik güçlerini genişletme ve ekonomik ilişkileri sağlamlaştırma fırsatları da dahil olmak üzere açık avantajlar sunuyor. Bu gruptaki ülkelere yönelik retorik desteklerine rağmen, reelpolitik sıklıkla öncelik kazanıyor.

Küresel Güney’e liderlik etme adayları bu pozisyonu elde etmek için daha da az donanıma sahip görünüyor. Güney Afrika, bu grubu temsil edebileceği fikrini ciddiye alıyor gibi görünüyor; Güney Afrikalı yetkililer özellikle Ukrayna’da barışı sağlayıcı bir rol oynamaya istekliydi. Başkan Cyril Ramaphosa, geçen yaz Afrikalı liderlerden oluşan bir delegasyonu Moskova ve Kiev’e götürdü ancak savaşın sona ermesi yönünde hiçbir ilerleme kaydetmedi. Güney Afrika’nın, Gazze’deki savaşla ilgili uluslararası tartışmaları şekillendiren bir hareket olan, Uluslararası Adalet Divanı‘na Soykırım Sözleşmesi kapsamında İsrail’e karşı bir dava sunarak muhtemelen daha fazla nüfuz sahibi olduğu söylenebilir. Ancak Kenya ve Nijerya gibi diğer güçlerin kendi yollarını çizmeyi tercih ettiği kendi kıtasında hâlâ kendisini lider olarak gösterme mücadelesi veren bir Güney Afrika, dünya çapında bir koalisyon kurmayı daha kolay bulamayacak.

Liderlik pozisyonu için başka adayın ortaya çıkması muhtemel görünmüyor. Örneğin küçük ama etkili Körfez Arap ülkeleri, Bağlantısızlar Hareketi ve G-77’deki gelişmekte olan ülkelerle BM’de toplantı yaptılar ve bu bağları İsrail-Hamas savaşı sırasında Filistin davasına destek toplamak için kullandılar. Ancak Arap yetkililer, ülkelerinin ekonomik büyümesi ve göreceli siyasi istikrarı göz önüne alındığında, kendi çıkarlarını Küresel Güney’in çıkarlarından ayrı gösterme eğilimindeler. Rusya aynı zamanda Batılı olmayan ülkelerin de desteğini kazanmaya çalışıyor ve Avrupa ve ABD ile çatışmasını meşrulaştırmak için sömürgecilik karşıtı söylemi kullanıyor. Ancak bu devletlerdeki pek çok yetkili, Moskova’yı tamamen güvenilemeyecek kadar kararsız ve savaşçı olarak görüyor ve özellikle Kenya, Rusya’yı Ukrayna’da emperyalist bir savaş yürütmekle eleştiriyor.

GERÇEK SORUNLARI ÇÖZÜN

Sonuçta, Küresel Güney’e kimin liderlik edebileceğini belirleme çabasının pek bir değeri yok. Daha fakir ülkelerdeki yetkililer, aday kadrosuna baktıklarında, çoğunlukla bu büyük ve orta güçlerle ortak bir noktalarının olup olmadığını sorguluyorlar. Afrikalı bir siyasetçinin yakın zamanda bana söylediği gibi, daha küçük, daha fakir ülkeler “Küresel Güney’in Güneyi” rolüne itilme konusunda endişeleniyorlar: dışarıdan desteğe ihtiyaç duyuyorlar ve sadece eski sömürgeci yöneticilerin değil, aynı zamanda Batılı olmayan devletlerin de küçümsemesiyle karşı karşıyalar.

Küresel Güney liderliğinin salon oyunu aynı zamanda küçük ve orta ölçekli devletlerin karşı karşıya olduğu gerçek zorluklara da dikkat çekiyor. Tıpkı Batılı uzmanların gelişmekte olan ülkelerin bir blok olarak ne tür yeni güçler uygulayabilecekleri konusunda spekülasyon yapmaya başlamasıyla birlikte, Batılı olmayan birçok devletin kaderi daha da kötüye gitti. Dünyanın en az gelişmiş ülkelerinin neredeyse üçte ikisi artık ciddi borç sıkıntısıyla karşı karşıya. Batı Afrika’daki bazı kişiler de dahil olmak üzere en yoksulların bir kısmı siyasi istikrarsızlık ve kötüleşen güvenlik koşulları yaşıyor ve bu da onların ekonomik sıkıntılarını daha da artıracak. Afrika Birliği ve Amerika Devletleri Örgütü gibi siyasi sorunlara arabuluculuk yapmak üzere kurulan bölgesel yapılar, üyeleri arasındaki çekişmeler nedeniyle güvenilirliğini yitirdi. Savunmasız ülkelerin, özellikle de çatışma ve insani felaketle karşı karşıya olanların, şiddet, enflasyon, gıda güvensizliği, iklim değişikliği ve salgının kalıcı etkilerinin karşılıklı olarak birbirini güçlendiren şokları ile başa çıkmalarına yardımcı olmak, uluslararası diplomaside hangi gücün ipuçlarını takip edeceklerini belirlemekten daha acildir.

Afrika, Asya ve Latin Amerika’ya liderlik etmeyi amaçlayan devletler bile Brezilya ve Güney Afrika’daki yüksek düzeydeki suç faaliyetleri veya kuzeydoğu Hindistan’da son zamanlarda artan etnik çatışmalar gibi ciddi iç kırılmalarla karşı karşıya. Etiyopya’nın itibarı BRICS’e katılma davetiyle yükselmiş olabilir, ancak ülke kanlı bir iç savaşın ardından toparlanıyor ve çok sayıda isyanla mücadele ediyor. Batılı olmayan birçok büyük gücün hükümetleri, ülke içinde kalıcı veya artan istikrarsızlıkla karşı karşıya kalırken, küresel sahnede daha büyük bir rol üstlenmeye çalışıyor. Her ne kadar Batı’daki birçok gelişmiş ekonomi için aynı şey söylenebilirse de, her iki durumda da bu, tutarlı liderlik ve problem çözmenin reçetesi değildir.

Küresel Güney hakkındaki konuşmalarda son dönemde yaşanan artış, en azından Batı’nın ötesindeki ülkelerin karşı karşıya olduğu ve çözülmesi için küresel çaba gerektirecek artan sorunların altını çizmeye yaradı. Gelecekteki istikrarsızlığı önlemek için ABD ve müttefikleri, uluslararası borç krizini hafifletmek ve savunmasız devletlerin iç çatışmalarını ve yönetim sorunlarını çözmelerine yardımcı olmak için çalışmalıdır. İlerleme, küresel finansal mimaride reform yapılmasına yönelik çok taraflı müzakerelerin yapılmasını gerektirecek (bu süreçte gelişmekte olan ülkeler muhtemelen bir blok halinde çalışmaya devam edecekler) ve her ülke veya bölgenin kendine özgü ekonomik ve siyasi koşullarına daha fazla dikkat edilmesi gerekecek. Güney-Güney İşbirliği Fonu ve BRICS Yeni Kalkınma Bankası gibi Çin girişimlerinin Batı kamu finansmanına alternatifler sunmasıyla, Washington ve ortaklarının bu ülkelerin endişelerini gidermeye yönelik samimi çabaları özellikle önemli olacaktır.

Ancak terminoloji sorunu devam ediyor. Her ne kadar birçok Batılı politika yapıcı, Batılı olmayan dünyayı farklı olmayan bir bütün olarak ele almamak gerektiğini daha iyi bildiklerini düşünse de, “Küresel Güney” tabirini özel bir dikkatle kullanmaları gerekiyor. Afrika, Asya ve Latin Amerika ülkeleri içindeki ve arasındaki belirli dinamikler, onların siyasi geleceklerini grup kimliklerinden daha fazla şekillendirecek. Batı bu devletleri olduğu gibi görmeli, jeopolitik olarak tek bir varlık olarak faaliyet gösterdikleri yanılgısına düşmemelidir.