Bu yazıda Türk dış politikasının Ahmet Davutoğlu sonrası değişen eğilimleri ve uygulanan yeni politikaları ile bunların uygulanma tarzları konu edilmektedir. Yeni Türk dış politikası bağlamında ele alınan bu yazı, dış politikadaki yeni yönelimler ile ilintili olarak Orta Doğu ile sınırlı tutulmuş; Orta Doğu ile ilişkili olarak ise Türkiye-İran ilişkilerinin genişliği nedeni ile İran dâhil edilmemiş ve Takas Antlaşması dolayısıyla dolaylı olarak bahsedilmiştir. Ayrıca uygulamaya konulan yeni dış politikanın anlatılması esnasında konular ve olaylar üzerinden değil, farklı bir yol izlenerek Davutoğlu ve kurmayları tarafından sahaya sürülen mikro diplomasi, barış ve istikrar havzası, bölge bilinci, vizyoner diplomasi, düzen kurucu ve merkez ülke gibi kavramlar üzerinden anlatılma yolu seçilmiştir. Bu açıdan Türk dış politikasını iyi ya da kötü veya doğru ya da yanlış diye değerlendirmek yerine tarafsız bir şekilde sadece uygulanan politikalar analiz edilmiş, gerektiğinde ise uygulanan politikaların başarılı ya da başarısız olduğuna kısaca değinilmiştir. Bunun yanı sıra özellikle Orta Doğu’nun neden Türkiye için önemli olduğu ve yeni Türk dış politikasının neden Orta Doğu’ya yöneldiği farklı açılardan ele alınmıştır. Bu açıdan bu yazı “Nasıl bir politika izlenmelidir?” sorusundan çok “Nasıl bir politika izleniyor?” sorusuna kavramlar üzerinden cevap vermektedir.

2000’li yılların başından itibaren Türk-Yunan ilişkilerinde gözle görülür bir değişim yaşanmıştır. 1999 yılında, Abdullah Öcalan’ın Kenya’daki Yunanistan Büyükelçiliği’nde yakalanması bu değişimi başlatan kıvılcım niteliğindedir. Konuyla ilgili Yunan Hükümeti, üç bakanı kabineden çıkarmış ve Dışişleri Bakanlığı görevine, Türkiye’ye yakınlığı ile bilinen Yorgo Papandreou’yu getirmiştir. Papandreou’nun, dönemin Türk Dışişleri Bakanı İsmail Cem ile olan dostluğu birçok gazeteci, yazar ve akademisyen tarafından “Türk-Yunan ilişkilerinde yeni bir dönüm noktasına girildiği” şeklinde yorumlanmıştır.