Bu yazı The False Promise of Ukraine’s Deep Strikes Into Russia başlığıyla ve
Prof. Dr. Stephen Biddle imzasıyla 28 Ağustos 2024 tarihinde Foreign Affairs’te yayınlanmıştır.
Ukrayna Rusya Saldırıları
Rusya, Şubat 2022’de Ukrayna’ya karşı tam kapsamlı işgalini başlattığından beri, Amerika Birleşik Devletleri Kiev’e geniş çapta askeri yardım sağladı. Ancak bu yardım uzun süredir belirli kısıtlamalara tabi tutuluyor. Bu kısıtlamalardan bazıları, uzun menzilli füzeler veya uçaklar gibi belirli ekipman türlerinin transferiyle ilgili. Diğerleri ise ABD silahlarının nasıl kullanılabileceğini sınırlıyor. Washington, bu kısıtlamaların çoğunu, Ukrayna’nın cephe hattının çok gerisindeki hedefleri vurma yeteneğini sınırlamak için tasarladı ve derin saldırıların gereksiz yere kışkırtıcı olacağından endişe duyuyor.
Bu tutum tartışmalı bir konu oldu. Hem Ukraynalı yetkililer hem de dış eleştirmenler, Biden yönetiminin Rusya’nın misilleme yapma riskini abarttığını ve gereksiz yere Kiev’e hayati askeri yetenekleri reddettiğini savunuyor. Bu konuda bir değerlendirme yapmadan önce, derin saldırıların Ukrayna için askeri açıdan ne kadar değerli olacağını düşünmek önemlidir—ABD’nin kısıtlamalarını kaldırması ve Ukrayna’nın gerekli yetenekleri edinmesi durumunda savaşın gidişatının ne kadar değişebileceği göz önünde bulundurulmalıdır. Ancak o zaman askeri faydaların, kışkırtıcı risklere değip değmeyeceği yargılanabilir.
Tamamen askeri bir perspektiften bakıldığında, kısıtlamalar hiçbir zaman yardımcı olmaz. Ukrayna’ya, Rusya’nın elindeki bölgelere derin saldırılar düzenleme imkanı ve izni vermek, kesinlikle Ukrayna’nın savaş gücünü artıracaktır. Ancak bu farkın belirleyici olması pek olası değil. Oyunun kurallarını değiştiren bir etki elde etmek için Ukrayna’nın bu saldırıları, bu savaşta şu ana kadar başaramadığı ölçekte sıkı bir şekilde koordine edilmiş kara manevraları ile birleştirmesi gerekecektir. Aksi takdirde, Ukrayna’nın ek derin saldırı yeteneklerinden elde edebileceği faydalar, muhtemelen savaşın gidişatını değiştirmek için yeterli olmayacaktır.
SAVAŞ ALANINI ŞEKİLLENDİRMEK Mİ?
Ukrayna’daki çatışma, bir yıldan fazla bir süredir bir yıpratma savaşı olarak devam etmektedir. Her iki taraf da tarihsel olarak aşılması son derece zor olan derin, hazırlanmış savunma hatlarını benimsemiştir. Özellikle sayısal olarak üstün olan Ruslar için toprak kazanmak hâlâ mümkündür, ancak ilerleme yavaş ve hem insan gücü hem de malzeme açısından pahalıdır. Ukrayna’nın, Rus savunmasını aşmak ve mevcut pozisyon savaşını, geniş çapta ve tolere edilebilir maliyetlerle hızla toprak kazanılabilecek bir manevra savaşına dönüştürmek için mütevazı iyileştirmelerden çok daha fazlasına ihtiyacı olacaktır.
Ukrayna’nın Rusya’nın Kursk bölgesindeki son ilerlemeleri, savaşın gidişatını değiştirmedeki zorlukları göstermektedir. Ukrayna, Rus cephesinin alışılmadık derecede hazırlıksız bir bölümüne saldırmış ve bu da Ukrayna güçlerinin hızlı bir şekilde toprak kazanmasını sağlamıştır. Ancak Rusya’nın yedek birlikleri geldikçe, Ukrayna’nın ilerleyişi yavaşlamış ve Ukrayna’nın büyük bir atılım gerçekleştirmesi pek olası görünmemektedir. Rus topraklarının mütevazı bir şekilde ele geçirilmesi, Ukrayna’nın müzakerelerdeki pazarlık gücünü artırabilir, Donbas’taki Ukrayna savunmaları üzerindeki Rus baskısını hafifletebilir veya Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin’i siyasi olarak zayıflatabilir, ancak bu askeri tabloyu önemli ölçüde değiştirmez.
Prensipte, Ukrayna’nın daha büyük bir derin saldırı yeteneği kazanması savaşın gidişatını değiştirebilir. Kiev, uzak lojistik ve komuta hedeflerini, Rus hava veya deniz üslerini, kara kuvvetlerinin toplandığı alanları, silah fabrikalarını veya destekleyici altyapıları, sivil enerji endüstrisini veya Kremlin gibi Rus siyasi kontrol merkezlerini vurabilir veya bu tür hedefleri vurmakla tehdit edebilir. Bu tür hedeflere saldırmak ya da saldırı tehdidinde bulunmak, Rusya’nın saldırılarının verimliliğini azaltır, savunma kabiliyetini zayıflatır, askeri eylemleri uzun vadede daha sürdürülemez hale getirir ve savaşın maliyetini Putin ve Rus liderlik sınıfı için artırır.
Ancak bu etkilerin ne kadar önemli olabileceği konusunda şüphelenmek için nedenler vardır. İlk olarak, derin saldırı sistemleri pahalıdır. Ucuz dronlar, yüzlerce mil uçup uzak hedeflere ulaşamaz. Bu yetenek, bunun yerine daha büyük, daha sofistike ve daha maliyetli silahlar gerektirir. ABD’nin Ukrayna’ya yaptığı yardım, sıkı harcama limitleriyle sınırlıdır, bu da bu tür sistemlerin diğer yardımlar kısıtlanmadan sağlanmasını imkansız hale getirir. Örneğin, sadece 36 ABD F-16 savaş uçağından oluşan bir filonun maliyeti, en son yardım paketinde Ukrayna’ya ayrılan 60 milyar doların 3 milyarını tüketir. Ukrayna Rusya Saldırıları
Eğer pahalı sistemler orantısız sonuçlar doğursaydı, maliyetleri buna değebilirdi. Ancak uzak hedefleri vurmak için hassas kılavuzlama gereklidir; bu teknoloji, karşı önlemlere karşı savunmasızdır. Bu savaş sırasında bir taraf yeni yetenekler tanıttığında, diğer taraf hızla teknik karşı önlemler ve operasyonel uyarlamalar geliştirerek karşılık verdi. Örneğin, HIMARS füzesi veya Excalibur güdümlü top mermisi gibi pahalı hassas silahlar, Ukrayna birlikleri ilk kullanmaya başladığında son derece etkili olsa da, Rus kuvvetlerinin uyum sağlamasıyla sadece birkaç hafta içinde etkilerinin büyük bir kısmını kaybettiler.
Derin saldırıların da benzer şekilde, gerçek bir fark yaratabilecekleri kısa bir zaman dilimi olacaktır. Ukrayna, yeni yeteneklerini geniş çapta ve bir kerede konuşlandırmalı, bunları Rus hatlarını yarmak için kara manevralarıyla entegre etmelidir. ABD askeri doktrinine göre, derin saldırılar, kilit düşman cephelerine desteği geçici olarak keserek “savaş alanını şekillendirir” ve düşman toparlanıp karşılık vermeden önce bu cephelere yoğun kara ve hava kuvvetleriyle saldırma fırsatı yaratır.
Bütün bunları gerçekleştirmek ise oldukça zordur. 2023 yazındaki taarruzunda Ukrayna ordusu, belirleyici bir atılım için gereken ölçekle koordinasyon sağlama yeteneği gösteremedi. Daha uzun menzilli silahlar, bu koordinasyonu daha da karmaşık hale getirir. 2023’te Ukraynalı liderler, modern dronlar ve topçularla savaşan bir düşmana karşı geniş çaplı bir senkronizasyonun imkansız olduğunu savunurken, birçok ABD’li subay sorunu Ukrayna’nın yetersiz eğitimi olarak gördü. Her iki durumda da, derin saldırılar ve yakın muharebenin dinamik, geniş çaplı bir entegrasyonunun Ukrayna için şimdi, bir yıl önceki daha basit bir versiyona göre daha uygulanabilir olacağını düşünmek için pek bir neden yok. Ancak böyle bir operasyon olmadan, sınırlı sayıda pahalı derin saldırı sistemleri, ABD yardım bütçesinin büyük bir kısmını tüketecek ve Ukrayna’nın mevzi savaşında düşmana zayiat verme yeteneğinde yalnızca marjinal bir artış sağlayacaktır.
STRATEJİK BOMBARDIMAN?
Derin saldırıların savaşı şekillendirme potansiyeli sadece kara kuvvetlerinin senkronizasyonu ile sınırlı değildir. Ukrayna, bu yetenekleri doğrudan Rus askeri güçlerine yönelik kullanmak yerine, tank ve mühimmat üretimi gibi savaş destekleyici Rus sanayilerini; petrol rafinerileri, elektrik santralleri ve ülkenin enerji altyapısının diğer bölümlerini ya da siyasi kontrol merkezlerini hedef almak için kullanabilir. Bu hedeflerin amacı, ya Rusya’nın savaş çabalarını sürdürme yeteneğini zayıflatmak ya da bunu yapma iradesini tüketmek olacaktır.
Ancak bu tür hedeflere yönelik saldırıların tarihi pek teşvik edici değildir. Müttefik güçler, II. Dünya Savaşı’nda Alman ve Japon şehirlerini ve sanayi bölgelerini yok etmek için büyük çaplı bombardıman kampanyaları başlattılar. ABD güçleri, Kore Savaşı’nda Kuzey Kore şehirlerini ve altyapısını, Vietnam Savaşı’nda ise Kuzey Vietnam şehirlerini ve altyapısını defalarca vurdu. Ancak bu saldırılar, hedef ülkelerin kararlılığını hiçbir zaman kıramadı. Hiroşima ve Nagazaki’ye yapılan atom bombası saldırıları, 1945’te Japonya’yı teslim olmaya zorlamada belirleyici olmuş olabilir, ancak bugün kimse Rus şehirlerine nükleer saldırı düzenlemeyi önermiyor. Ukrayna Rusya Saldırıları
Daha yakın tarihli ve daha küçük ölçekli hassas bombardıman kampanyaları da benzer sonuçlar vermedi. ABD ve müttefikleri 1991 ve 2003’te Irak’ta, 1999’da Sırbistan’da, 2001’de Afganistan’da ve 2011’de Libya’da bu tür operasyonlar gerçekleştirdi. İran ve Irak, 1980–88 İran-Irak Savaşı sırasında birbirlerinin şehirlerine saldırdı. Rusya, 2022–23 kışından bu yana Ukrayna şehirlerine ve enerji altyapısına yönelik bir stratejik bombardıman kampanyası yürüttü. Ancak bu durumların hiçbirinde sonuçlar umut verici olmadı. Rusya’nın Ukrayna’nın enerji sistemine yönelik saldırıları, Ukrayna’nın savaşma kararlılığını daha da artırdı. Afganistan, Irak ve Libya’da da stratejik bombardıman taviz vermeyi sağlamadı; Batı’nın savaş hedeflerini güvence altına almak için hava ve kara savaşlarının senkronize kombinasyonları gerekliydi. Irak’ın İran şehirlerine kimyasal silahlarla saldırma tehdidi, İran’ı 1988’de BM aracılığıyla bir ateşkesi kabul etmeye itmeye yardımcı oldu, ancak bugün Rusya’ya karşı kimyasal savaş gündemde değil. Sırbistan örneğinde ise sonuçlar karışıktır. Sırp lider Slobodan Miloşeviç, aylar süren NATO bombardıman kampanyasından sonra NATO’nun taleplerinin çoğunu kabul etti, ancak bombardımanın etkilerini yıllarca süren yaptırımların etkilerinden ayırmak zordur; çünkü bu yaptırımlar Sırp ekonomisine bombardımandan daha ağır bir darbe vurmuştu. Bu nedenle, on yıllara yayılan tarihsel veriler, Ukrayna’nın mütevazı bir bombardıman kampanyası ile Rusya’nın savaşma iradesini kırabileceğine dair pek bir güvence sunmamaktadır.
Bazı analistler, stratejik bombardımanın en yararlı sonucunun, düşmanın askeri çabalarını kara savaşından hava savunmasına yönlendirme yeteneği veya düşmanın silah üretimini yok etme kabiliyeti olduğunu düşünmektedir; bu da sahadaki güçlerini zayıflatır. Ancak bunu yeterince büyük bir ölçekte yapmak muazzam bir girişimdir. II. Dünya Savaşı sırasında Müttefik güçler, Almanya’ya üç buçuk yıl boyunca iki milyondan fazla ton bomba bırakmak için 710.000’den fazla uçak kullandı—ve Alman silah üretimi Ocak 1942 ile Temmuz 1944 arasında hâlâ arttı. Sadece savaşın son aylarında, Alman hava kuvvetlerinin büyük ölçüde yok edilmesinden sonra, bu devasa kampanya Alman kara kuvvetlerini iş göremez hale getirdi. Modern teknolojinin avantajlarına rağmen, bugün Batı silahlarının hiçbir makul transferi, Ukrayna’nın bu çapta bir kampanya yürütmesine olanak tanımaz. Bir şekilde yapsa bile, Rusya, Kuzey Kore ve Çin gibi ülkelerin sağladığı silah ve ekipmanlara erişime sahiptir; bu da Ukrayna saldırılarının erişemeyeceği bir destek kaynağı olarak kalacaktır.
RİSK DEĞERLENDİRMESİ
Elbette, daha kapsamlı derin saldırılar gerçekleştirmek Ukrayna’ya yardımcı olurdu. Örneğin, Rusya içindeki fabrikaları veya altyapıyı tahrip etmek, 1942’de ABD’nin Tokyo’ya düzenlediği küçük bir bombardıman saldırısının II. Dünya Savaşı’nda Amerikan moralini artırdığı gibi, Ukrayna’nın moralini artırabilir. Ancak o zaman olduğu gibi, şimdi de bu yetenek, sahadaki askeri durumu kökten değiştirmez.
Bu doğrultuda, Kiev’in ortakları, mütevazı askeri faydaların, tırmanma riskine değip değmeyeceğini sorgulamalıdır. Bu sorunun yanıtı, çatışmanın genişleme olasılığına ilişkin değerlendirmelere ve Batılı hükümetlerin ve kamuoylarının risk toleransına bağlı olacaktır. İkincisi nihayetinde bir değer yargısıdır; askeri analiz tek başına sınırın nerede çizileceğini belirleyemez. Askeri analiz, politika kararlarının savaş alanındaki sonuçlarını öngörebilir. Batı, Ukrayna’nın derin saldırı kabiliyetine yönelik kısıtlamaları kaldırırsa, bunun sonuçları muhtemelen savaşın seyrinde belirleyici bir değişiklik içermeyecektir.
Stephen Biddle, Columbia Üniversitesi Uluslararası ve Kamu İlişkileri Profesörü ve Dış İlişkiler Konseyi’nde Savunma Politikası için Kıdemli Yardımcı Uzmandır. Military Power: Explaining Victory and Defeat in Modern Battle adlı kitabın yazarıdır.
Ukrayna Rusya Saldırıları
Kendimi ve çevremi fark etmeden, hafızamın gücünü kazanmadan önce, her şeyin aslında bir sığınak olacağını doğrulayan önemli bir an yaşandı. Yedinci kolordu Vlašić’i özgürleştirdi. Bu, ordumuzun en büyük zaferlerinden biriydi, yani Sırp Cumhuriyeti’nin en büyük yenilgilerinden biriydi. “Eğer Karadžić, Vlašić’in Sırp Cumhuriyeti’nin tacı olduğunu söyleseydi, onların tacını aldım,” demişti o dönemde 7. Kolordu komutanı Mehmed Alagić.
